Jodo

źródło: www.kendo.pl

Historia Jodo

(jap. 杖道) – współczesna odmiana japońskiej szermierki jōjutsu, prowadzona przy użyciu kija, zwanego jō.

Tradycyjnie Jo ma długość około 127,6 cm (4 shaku, 2 sun i 1 bu) i średnicę 2,42 cm (8 bu) i jest wykonane z białego dębu japońskiego. „Wynalezienie” go przypisuje się Muso Gonnosuke a datuje na koniec XVI wieku.

Wiele legend spowija powstanie Jo-jutsu albo Shinto Muso Ryu a najsławniejsza z nich łączy je z postacią słynnego szermierza Musashi Minamoto (Shinmen Musashi No Kami Fujiwara No Genshin jak brzmiało jego pełne nazwisko). Zgodnie z nią Muso Gonosuke miał wyzwać Musashiego na pojedynek na górze Homan a ten ostatni z łatwością pokonał go stosując techniki dwóch mieczy – Niten Ichi Ryu. Załamany porażką Gonosuke, w momencie pojedynku sławny szermierz, porzucił sztukę wojenną i oddał się medytacjom w świątyni. Tam po wielu dniach postu i medytacji doznał olśnienia i odkrył sekrety jo, broni bez początku i końca... Historycznie rzecz biorąc niewiele przemawia z prawdziwością tej legendy co oczywiście nie zmienia faktu, że tak czy inaczej Muso Gonosuke łącząc większy niż przy użyciu miecza zasięg, większą szybkość niż w tradycyjnym znacznie dłuższym kiju, techniki pchnięć włócznią yari oraz szerokie, obszerne techniki halabardy naginata stworzył unikalny i bardzo skuteczny sposób walki z uzbrojonym przeciwnikiem ukierunkowany nie na jego zabicie a na zniechęcenie do dalszych ataków i kontrolowanie jego poczynań. Wyraźnie nacechowane filozofią buddyjską jodo kładzie wielki nacisk na trening umysłu, wywieranie psychicznej i fizycznej presji, sztukę uników, bloków i ataków wyprzedzających.

W stworzonym przez Gonosuke stylu znalazło się 61 kata obejmujące podstawowe techniki jo w różnych kombinacjach. Przez wiele pokoleń sekrety walki jo przechodziły z ucznia na mistrza w wielkim sekrecie w obrębie klanu Kuroda, którego instruktorem został po okryciu się sławą Muso Gonosuke. Dopiero 25 soke Takaji Shimizu zdecydował się na upowszechnienie jodo. I wielu uważa, że sporo ze swojego aktualnego charakteru jodo zawdzięcza właśnie Shimizu sensei.

Historia triumfalnego wkroczenia jodo do licznych dojo początkowo w Japonii a później na świecie rozpoczęła się od wielkich nazwisk. Pierwszy próbował je ponownie skodyfikować, dostosować do reguł współczesności znany reformator iaido, jeden z największych mistrzów kendo, iaido i jodo w historii Nakayama Hakudo – twórca Muso Shinden Ryu, szkoły Iaido. O ile jego prace nad reformą Iaido znalazły licznych zwolenników o tyle w Jodo nie miał szczęścia i po kilku latach prace zostały zarzucone. Inny z uczniów legendy jojutsu Shiraishi Hanjiro Shigeakiego, Shimizu Takaji w latach 20-tych demonstrował techniki jodo razem ze swoim mistrzem w rodzinnym dojo podczas lokalnego festynu. Przyglądał im się Jigoro Kano, twórca judo i założyciel jednego z najsłynniejszych Tokijskich Dojo Kodokanu. Po pokazie poprosił on o prywatną lekcję a następnie zaproponował by włączyć Jodo do nauczanych w Kodokanie sztuk walki.

W 1931 roku po pokazie w Narodowej Akademii Policyjnej Shimizu został poproszony o trenowanie elitarnej jednostki tokijskiej policji. Mniej więcej w tym czasie otwiera on też swoje Dojo w Tokio nazwane Mumon ("bez bramy") Dojo. Stało się ono miejscem treningu wielu wpływowych osobistości co nie pozostało bez wpływu na dalszy rozwój jo-jutsu.

Współczesne Jodo

Już w trakcie II Wojny Światowej Shimizu Sensei zaczął przewodzić organizacji Dai Nihon Jodo Kai i oficjalnie zmienił nazwę jo-jutsu na jodo. Wiele osób twierdzi, że spory wpływ na to miał Jigoro Kano, podobnie zresztą jak na podjętą przez Shimizu decyzję o uproszczeniu jodo, stworzeniu ćwiczeń podstawowych kihon i powolnemu zmierzaniu w kierunku stworzeniu w latach 60-tych XX wieku 12 Zen Nihon Kendo Renmei (Seitei) Jodo kata. 

Broń i strój do Jodo

Broń treningowa

Ubiór treningowy

Typowymi kolorami hakama/keikogi są w jodo, podobnie jak w kendo, biały i granatowy.